Op Achterstand

Het schijnt een ‘must’ te zijn dat je op regelmatige basis een nieuw stukje moet ‘posten’ om de lezers die je ‘blog’ hebben gevonden als vaste bezoeker aan je te binden. Het mooiste is dan om de periode tussen de posts niet te groot te laten worden en bijvoorbeeld eenmaal per week, het liefst op een vaste dag, met een mooi verhaal te komen.

Maar ja, wat nu als dat om praktische redenen niet lukt? Je bent een paar dagen voor je werk op pad en komt er niet aan toe om je voldoende te verdiepen in het onderwerp om juist die andere invalshoek goed uit te lichten. Of je hebt een goed verhaal maar na het door te hebben gelezen zou de volgorde op sommige punten nog net even anders moeten om de logische redenering sluitend te krijgen. Hoe dan om te gaan met de druk die de ogenschijnlijke deadline oplegt?

Wat betekent het niet halen van je ‘deadline’ in dit geval? Ben je dan direct je lezers kwijt? Het lijkt me dat je wel op enig krediet van je lezers mag rekenen door de ideeën die je met ze deelt. Zouden die lezers er weet van hebben dat de productie van een stukje tekst meer tijd en inspanning kost dan die paar minuten dat het wordt gelezen? Een paar maanden geleden heeft Rita King voor degene die het schrijfproces beter willen leren kennen een aardige uiteenzetting gegeven.

Het is inderdaad wel zo dat het internet vol staat met ideeën, sommige inspirerend en een aanzet tot een nieuwe kijk op een zaak kunnen zijn al dan niet in overeenstemming met de oorspronkelijke gedachte, anderen eigenlijk niet de moeite van het lezen waard. Kortom, jij bent niet de enige die op dit podium acteert en de kans is dus groot, wanneer je te lang verzaakt, dat de lezers naar een ander op zoek gaan.

Maar als je ter lering en vermaak voornamelijk voor jezelf schrijft en dat via het web kan delen met wie dan ook, waarom zou je je dan toch druk maken om die deadline? In mijn geval genereer ik geen inkomsten uit het verkeer op mijn webpagina’s. Dus ook die financiële prikkel kan niet de oorzaak zijn van het kriebelende gevoel dat bij mij is ontstaan nadat het redigeren van mijn artikel over de mobiele parkeer-app niet op tijd tot een logische redenering leidde.

Misschien dat het gevoel dan wordt veroorzaakt door de vooraankondiging die ik richting een aantal mensen had gedaan en hun geduld langer op de proef moet stellen dan ik had gewild. Het voelt een beetje als falen en als of je achter de feiten aanloopt zolang het idee alleen nog maar in je hoofd vorm heeft gekregen.

Vanuit mijn niet onverdeeld positieve praktijkervaringen met LEAN als Lean Practioner ben ik op zoek naar de gedachten die ten grondslag liggen aan een aantal van de methoden die mij vanuit de LPC-cursus werden aangereikt. Die zoektocht heeft me momenteel bij het gedachtegoed van Thomas Hobbes gebracht. Op basis van de ervaringen die ik recent op deed met het gebruik van de mobiele parkeer-app, het werk van een jonge kunstenaar waar ik eerder dit jaar over hoorde en een passage uit Leviathan die ik juist had gelezen had ik voor mezelf al een voorstelling van de opbouw van de tekst gevormd en aan het ‘papier’ toevertrouwd.

Complicerende factor bij het redigeren is dan vervolgens de afbeelding die als eye-catcher bij de tekst wordt gevoegd. In dit geval is dat een foto die ik al weer enige tijd geleden maakte van één van mijn favoriete landschapselementen. De inpassing van deze beeldende metafoor in de tekst vergt mogelijk een iets te grote ‘verbeelding’ van de lezer, zo was het commentaar van mijn redactrice na het lezen van het concept. Als bijkomend commentaar gaf ze ook aan dat de volgorde van de gebruikte invalshoeken voor haar niet zo verhelderend was als ik had bedacht.

Ja, daar sta je dan… Toch publiceren en de kans lopen dat de lezers het net zo min begrijpen?