Nostalgie

In Rotterdam e.o. wordt altijd hard gewerkt. Rond het Centraal Station ligt de stad al tijden overhoop en daar waar vroeger de Paulus Kerk stond is zeer kleurrijke hoogbouw verrezen. Ook het kerkgebouw is opnieuw neergezet. Het is aan de buitenkant bekleed met glanzende roodkoperen panelen die voor de reflecterende functie van het geloof kunnen staan. Maar naar mijn mening wordt dit bijzondere gebouw –misschien ook wel symbolisch– overschaduwd door de meer wereldse woontoren met de naam De Calypso. Een nostalgische verwijzing naar de bioscoop die hier ooit stond.

Ook op en rond de Kop van Zuid wordt er al jaren gewerkt aan een bonte verzameling van architectonische hoogstandjes. Naar mijn mening niet allemaal even uniek overigens. Wanneer ik bij Breda over de A16 rijd, staat daar de Eurotoren die mij sterk aan De Wilhelminahof doet denken. Of het nu door het kleurgebruik komt of door de gebolde gevels, ik heb geen idee.
Maar aan alles komt een eind, dus ook aan deze prestigieuze bouwprojecten. Het Manhattan aan de Maas is nu toch welhaast compleet met het bouwen van De Rotterdam?

Die andere Rotterdam, het pronkstuk uit de jaren 60 van de vorige eeuw, ligt daar nu een stukje verder in Katendrecht aan de kade. Na een enige ophef over de euro’s verslindende restauratie, uitgevoerd op kosten van de wooncorporatie, is het schip nu te bewonderen als museum van de oude scheepsbouwnijverheid in de regio. Daarnaast kan er ook een hapje worden gegeten of een nachtje worden geslapen in de horeca.

Enige tijd geleden bezocht ik het schip samen met een aantal collega’s en onze aanhang in het kader van een afdelingsuitje. Tijdens de rondleiding was ik blij verrast over de aanwezige details in de inrichting en de zorg die daaraan bij de restauratie wordt besteed. Ik heb nooit geweten dat er aan boord van dit soort schepen zoveel ambachtelijk vakwerk werd toegepast. Een van mooiste plekken is toch wel de grote lounge met een schitterend gedecoreerde trap en podium.

De prijs van de rondleiding is overigens best pittig. Waarschijnlijk om nog iets van de eerdere budgetoverschrijdingen te herstellen en de restauratie af te kunnen maken. Met name rond het binnenzwembad waren de werkzaamheden nog niet volledig voltooid. Zo moeten daar de tegeltjes op de vloer, typisch jaren 50, er allemaal nog uit in verband met gewijzigde regels ten aanzien van de hygiëne. Het reliëf in het oppervlak en de manier waarop de voegen zijn uitgevoerd kunnen niet meer worden toegestaan. Zonde!

De rondleiding werd verzorgd door één van de voormalige bemanningsleden en zijn anekdotes gaven een levendig beeld van de sfeer die destijds aan boord moet hebben geheerst. Die sfeer wordt ook heel mooi weergegeven door de foto’s die op verschillende plekken in het schip zijn opgehangen. In het souvenirwinkeltje heb ik er twee als poster gekocht: Vrolijke mensen in badkleding die van een zonnige en onbezorgde vakantie lijken te genieten. Op een bepaalde manier zijn de foto’s een beetje kneuterig, maar toch.

Voor ons techneuten was de rondgang door de machinekamer een hele belevenis. Hier troffen wij een kleine schat aan elektrische machines aan. In technisch opzicht niet heel bijzonder: De opgewekte spanning, het toerental of het vermogen zijn relatief bescheiden bij de machines die wij nu zelf maken. Nee, leuker was het om de –oude– naam van de firma op de kenplaten te zien staan! Natuurlijk bestaat het bedrijf al sinds 1882 en hebben we een eigen museumpje op het bedrijfsterrein. Maar het idee dat “onze” machines die mensen op de foto’s zo’n blije vakantie hebben bezorgd, dat is nostalgie op en top.