IJsland
Reykjavik
Na een moeizaam begin op de luchthaven komen we met wat lichte turbulentie, ik kan daar erg slecht tegen, na ongeveer 3 uur vliegen aan op het internationale vliegveld van IJsland. Tijdens de afdaling hadden we al gemerkt dat er veel laaghangende bewolking was en op de grond viel daar ook enige regen uit. Na een kaartje voor de Flybus te hebben gekocht, stappen we in de touringcar die alle passagiers in ongeveer 45 minuten naar hun hotel zal brengen. Om in het centrum van de stad te komen, bleek een overstap op een kleiner busje noodzakelijk. Een perfecte service: de korte rondrit door Reykjavik langs de centraal gelegen hotels brengt ons netjes tot de deur van de accommodatie. Na het inchecken een plan voor de avond maken.
Tijdens de rondrit hebben we al gemerkt dat er veel verschillende winkeltjes zijn die niet tot de grote internationale ketens behoren waarmee je op het Europese vasteland bijna overal mee wordt geconfronteerd. Door het tijdverschil van 2 uur met thuis loopt het hier al tegen sluitingstijd waardoor een bezoek aan de winkeltjes rond het hotel tot de volgende morgen zal moeten wachten. We besluiten daarom een aangepast rondje door de stad te maken langs een aantal ‘landmarks’ die volgens de beschrijving van de stadswandeling in de buurt van ons hotel liggen.
Een zeer opvallend gebouw aan de rand van de haven blijkt het Nationale Concert- en Conferentiecentrum te zijn. Het roze licht van de gevel lijkt te leven! Afhankelijk van de invalshoek waaronder je kijkt zie je andere patronen. Van dichterbij is ook de reflectie van de gevel die naar de weg toe is gericht niet constant. Het is niet helemaal duidelijk of dat verschil in reflectie wordt veroorzaakt door de folies die op het glas zijn aangebracht of dat de hoek van de elementen waaruit de gevel is opgebouwd verschilt. Van nog dichterbij blijkt die gevel een soort van honingraat, terwijl de gevels die haaks op de weg staan een vlakke maar organische verdeling hebben. In het hart van iedere cel in de honingraat is een enkele tl-buis geplaatst waarmee dit spektakel wordt gerealiseerd.
Wat ook direct opvalt bij het fotograferen van het gebouw is dat er niemand is die zich hierover druk lijkt te maken. Het blijkt ook geen enkel probleem om met statief en al binnen foto’s te maken van het enorm mooie zicht in het trappenhuis. Onder de klanken van een klassiek orkest dat op de entresol een uitvoering geeft maken diverse toeristen mooie plaatjes.
Hoe verschillend is dat met de ervaringen die ik heb met het fotograferen in Nederland waarbij het gebruik van ‘openbare gebouwen’ als decor voor een aantal portfolio platen zonder officiële toestemming schijnbaar niet is toegestaan. Het mogen genieten van bijzonderheden lijkt bij ons pas te mogen als er een vergoeding tegen over staat.
Een stukje verder van de haven staat een modern vormgegeven sculptuur dat een Vikingschip voorstelt. Het is maar goed dat ik een stevig statief heb meegebracht, want de sculptuur is niet verlicht en het waait stevig! Met het blote oog staan we naar een donker geraamte te kijken, terwijl op het scherm van het fototoestel het RVS oppervlak een mooie reflectie van het omgevingslicht geeft.
Voordat we terug naar het hotel gaan lopen we ook langs de markante Hallgrimskerk. Hier kan door de harde wind en het langsrijdende verkeer eigenlijk geen mooie plaat worden geschoten.
Geef een reactie