Dubbelganger
In de buurtbioscoop annex theater waar ik zo nu en dan naar voorstellingen ga worden films en uitvoeringen vertoont die minder geschikt lijken te zijn voor het grote publiek. Hoewel de zaal zelden volledig is uitverkocht geeft het beperkte aantal zitplaatsen toch het gevoel dat je niet de enige bent. Soms zijn het moeilijke films, soms zijn het oude films en soms vraag ik me wel eens af waarom de vertoning een film wordt genoemd. Zo werd er in 2012 de film ‘Drive’ gedraaid waarin het verhaal de belevenissen laat zien van een stuntman die in de avonduren bijklust door gangster rond te rijden in zijn snelle auto. Door het langzame tempo en de toegepaste kadering van de film lijkt het eerder een stripboek met zeer mooi gefotografeerde beelden.
Enige weken geleden draaide de Nederlandse film ‘Bloedlink’ over de verdwijning van een jonge vrouw. Interessant aan deze film is dat het perspectief op het gebeuren een afwijkend standpunt heeft. Het verhaal waarin geweld niet wordt geschuwd, wordt verteld vanuit de relatie tussen de ontvoerders en niet zoals bij gewelddadige verhalen vaak het geval is vanuit de wreedheid die de slachtoffers ondergaan of de heldhaftigheid van de hulpverleners. Het is geen good-guys / bad-guy story, sterker nog in de hele film zijn geen good-guys te zien. Of toch wel?
De beide schurken hebben een ideaal dat ze koste wat kost willen nastreven. Na alle ellende die ze in het verleden hebben meegemaakt, al dan niet door hen zelf geïnduceerd, dromen ze van een rustig bestaan, ver weg van hier. Om die droom te verwezenlijken smeden ze een plan om snel aan voldoende kapitaal te komen. Ze besluiten uiteindelijk om de dochter van een vermogende familie te ontvoeren en voor haar een flinke smak losgeld te laten betalen.
Door de setting van de film lijkt het een recht toe recht aan plot te zullen worden. Na een minuut of twintig is namelijk duidelijk dat er weinig toeters en bellen aan te pas zullen komen om het verhaal van enige sensationele opsmuk te voorzien. Het verrassende element bestaat uit het gegeven dat het verhaal niet zozeer over een ontvoering gaat als wel over de betrekkelijkheid van de relaties tussen de drie personages.
Al snel wordt namelijk duidelijk dat één van de ontvoerders andere plannen heeft. Hij blijkt een liefdesverleden te hebben met zowel de ontvoerde vrouw als met zijn kompaan. Nadat hij zijn identiteit aan de ontvoerde vrouw bekend heeft gemaakt moet hij alles in het werk stellen om het vertrouwen van beide anderen te behouden om de hele actie in een win-win situatie te kunnen laten eindigen….
Ik had zelf een paar maanden geleden de film ook al op TV gezien, weliswaar in de Engelse uitvoering uit 2009. De Engelse versie heeft de titel ‘The disappearance of Alice Creed’ en verwijst naar de uitkomst van het verhaal en minder naar de morele boodschap. Omdat beide versies nauwelijks van elkaar verschillen – zelfs de overalls die de ontvoerders dragen lijken identiek – maak je mijns inziens zo’n film niet binnen zo’n korte tijd nog eens na als er geen dubbele bodem is. De titel ‘Bloedlink’ van de Nederlandse productie geeft wat mij betreft beter de essentie weer van de boodschap in het verhaal.
De actualiteit van vorige week bevestigde dat maar weer eens: idealen doen mensen het besef voor de realiteit verliezen. Voor het blokkeren van de zorgwet werd vorige week aangegeven dat met het beperken van de artsenkeuze de zorgverzekeraars te veel macht krijgen. Ik kan nog een aantal andere kwesties noemen waarbij door de zo belangrijke gevonden solidariteit ik zelf helemaal geen keuzevrijheid heb, om nog maar niet te spreken over de hoogte van de premies die ik wordt geacht af te dragen. Zoals het gelinkte nieuwsbericht ook al doet vermoeden, speelt er meer rondom dit voorval dan alleen de blokkering van een belangrijke wet.
Wat betreft de zorg vraag ik me wel eens af of we alles maar moeten blijven willen omdat het technisch allemaal kan. Waar aan de ene kant prijsbeperkende maatregelen worden aangemoedigd, kan het niet zo zijn dat een idealistische gedachte dat zomaar teniet doet. Goede zorg en een leven in relatieve vrijheid zijn kostbare bezittingen die ongelijk verdeeld zijn over de wereld. Laten we op zoek gaan naar een betere balans tussen kwaliteit en kwantiteit in alles wat we doen en willen. Wanneer die balans is hervonden kunnen we onze idealen daarop aanpassen.
Over de foto:
De foto van de olifanten is gemaakt door Linda. Onverwacht kwamen we deze imposante dieren op de weg door Etosha NP tegen. Uit een eerdere ervaring met een olifanten mannetje hadden we geleerd dat ze plots heel onvriendelijk kunnen worden. Met de toenmalige achtervolging nog in onze herinnering was de rolverdeling snel duidelijk. Hoewel het mijn ideale tijdsbestedingen zijn kan ik niet èn autorijden èn fotograferen tegelijk.
Je weet dat doktoren van de politiek willen weten hoe veel zorg per leeftijd mag kosten? Ze willen bijvoorbeeld weten hoeveel geld er nog in iemand gestoken mag/moet worden die 50 jaar oud is en bijvoorbeeld nierkanker heeft. Bizarre gedachte maar aan de andere kant als je er over nadenkt ook wel weer een goeie vraag.
Erwin,
Afgelopen weekend zag ik in de buurtbios ‘Een vlucht regenwulpen’ naar het boek van Maarten ’t Hart. Daarin komt een scene voor waar de basis voor dit dilemma wordt aangestipt. De doodzieke moeder van de hoofdrolspeler – professor Maarten, celbioloog – is erg bezorgd over de vliegreis die haar zoon gaat maken. Ze zegt: “Als God wil dat de mens kan vliegen dan had Hij hem wel vleugels gegeven.” Maarten dient haar van repliek: “Moeder, God heeft ons het vernuft gegeven om vleugels te maken!”
Ik denk dat het vernuft ons veel goede zaken heeft gebracht maar dat het op diverse punten scheef is gegaan met de prioriteitstelling waardoor de gevolgen ons nu boven het hoofd dreigen te groeien. Als voorbeeld zou ik hier de ontdekking van antibiotica willen noemen dat door overmatig gebruik in de voedingsindustrie nu een bedreiging lijkt te worden daar waar het voorheen een verlossing was.
Wat betreft jouw opmerking over de kosten die al dan niet verantwoord moeten kunnen worden, wil ik hier opmerken dat de kosten niet leeftijdsgebonden zouden moeten zijn, maar afgewogen moeten worden tegen de solidariteitsbasis waarop ons ‘systeem’ is gebaseerd. Als we voor onze zorg willen kunnen shoppen dan zal het systeem moeten veranderen. Maar of we daar blij van worden?