Een beetje begrip

Wreed?
niets is wat het lijkt
Voorkomen
is beter dan er bij stilstaan!

Achtergrond bij de beelden

De foto’s in dit beeldend commentaar zijn ontstaan als een oefening in macro-fotografie met mijn Mamiya C220. Deze camera kocht ik van een bevriende fotografica amateur in de tijd dat de digitale fotografie nog maar net aan het opkomen was. Ik was op zoek was naar een middenformaat camera om foto’s te kunnen maken met een hoge resolutie. Omdat ik me geen Hasselblad kan veroorloven is dit een goed alternatief.

De C220 gebruikt een rolfilm (type 120) en produceert 12 negatieven van 6×6 cm per rol. Dit vierkante formaat geeft naast de grote scherpte bij uitvergrotingen ook een bijzondere sfeer door het afwijkende kader.

Waarom een oefening voor macro-fotogragie? Het probleem met zo’n dubbel-oog camera is het verschil in hartafstand tussen de twee lenzen. De film bevindt zich achter de onderste lens, terwijl de fotograaf door de bovenste lens het beeld inkadert. Voor objecten op grote afstand is dit nauwelijks een probleem doordat de zichtlijn van de lenzen dan min of meer parallel worden. Je krijgt een vergelijk effect wanneer je met je beide ogen naar een voorwerp kijkt. Bijvoorbeeld het puntje van je vinger: met gestrekte arm kijk je met beide ogen evenwijdig, hoe dichter je bij je neus komt (met je vinger) des te meer draaien je ogen naar binnen en kijk je scheel. Dat laatste kan de camera dus niet!

Het experiment is uitgevoerd met een badeendje met de afmetingen van een sleutelhanger (±5cm hoog). Voor het verkrijgen van een egale belichting heb ik een table-top lichtbox gemaakt: van wit karton zijwanden en van kalkpapier een diffusor voor de gloeilamp en een hoekvrije achterwand. Na al dit geknutsel en geëxperimenteer voltrok zich in dit mini theater spontaan het verschrikkelijke tafereel…

Later, na selectie van de afdrukken en publicatie op het web, bedacht ik het commentaar. Destijds werden er verschillende ‘stille tochten’ georganiseerd als reactie op wat zinloos geweld wordt genoemd of kindermishandeling. Het probleem wat ik met deze publieke veroordelingen heb is dat ze niets uitrichten. Aan de geleden pijn –van het slachtoffer– verandert het niets en een volgende keer voorkomen ze ook niet, hoe groot de beloftes ook zijn die de politici of elke ander die zich verantwoordelijk voelt, op dat moment doen.

Als de stille tochten al iets opleveren dan is dat vooral media-aandacht waarmee het lokale en momentane gevoel van onbehagen en onveiligheid sterk wordt uitvergroot. Natuurlijk zijn dit afschuwelijke voorvallen die je zelf nooit hoopt mee te maken. Maar leven wij tegenwoordig niet in een wereld die gebaseerd is op een illusie? Die illusie bestaat er naar mijn idee uit dat iedereen gelijk is en dat ook moét zijn. Dit met de consequentie dat iedereen zich dan ook kan schikken naar de democratisch bedongen norm… Maar wie verzekert mij dat de meerderheid het bij het juiste eind heeft?